biri beni uyandırsın!

Endişeye gerek yok,

Durum vahim olmaktan ziyade komik...

ÖSS'ye hazırlandığım kış gördüğüm bir rüya ve bu rüyanın bende yarattığı bir takıntı var.

Rüya şöyleydi (en azından benim zihnimde zamanla şu şekle girdi): Sabah uyanıp hazırlanıp evden çıkıyorum. Uzun süre hayatımın referans noktası olmuş 'Hatay tek yön' yokuşunun başında karşıdan karşıya geçiyorum. Tam her gün servis beklediğim karşı kaldırıma, hayalet evin önüne geldiğimde fark ediyorum ki ayakkabılarımı giymeyi unutmuşum, terlikle şıpıdık şıpıdık geziyorum kış günü. Koşturarak eve dönmeye kalkınca da bu sefer gerçekten uyanıyorum.

Bu rüyadan sonra bir süre her sabah önce ev sonra apartman kapısından geçmeden ayaklarımı kontrol eder olmuştum, hava şartlarına uygun giyinmişler mi diye. Sonra, ÖSS'nin üzerinden bir zaman geçince kaybolmuştu bu takıntı. Üniversite yılları boyunca anca bir iki defa baş göstermişti. Oysa bu ara, her akşam derste, bir anda 'kendime gelip' ayaklarıma bakıyorum. Aslında zaman geçtikçe şöyle bir hal aldı durum: önce, herhangi bir hamle yapmadan, ayak parmaklarımı oynatıyorum biraz. Onları saran dokunun ayakkabı olduğundan emin olup kendimi rahatlatmaya çalışıyorum. Ama genelde buna paralel olarak ayaklarıma bakmış da oluyorum, sonucu kesinleştirmek için.

Bakalım yıllar geçtikçe onca takıntımın arasından bu ne kadar derine inecek, ne gibi sorunların habercisi ya da sebebi olacak...

Not: Rüya yorumlarına açığım.